Vakantie in Mayoka Village

Het is half vijf en we zitten op onze waranda. Het is erg warm. Een koel drankje en niet te veel doen. Gisteren en vandaag hebben we best veel gedaan.
gisteren na het ontbijt zijn we naar het kruispunt bij het checkpoint buiten Nkhata Bay gegaan. Daar zijn veel stalletjes met houtsnijwerk. Bij iedereen hebben we gekeken en gezegd dat we pas later terug zouden komen om te kopen. Maar iedere verkoper haalt je naar binnen en blijft zijn best doen wat te verkopen. We deden veel ideeën op maar zijn na 1,5 uur gewoon vertrokken. We moesten eerst weer eens op jacht naar geld. Dus naar Mzuzu. Uiteindelijk vonden we een pinautomaat die het deed , maar daar komt dan KW 40000 uit. Een hele stapel, maar slechts €65,- . Toen op weg naar het tankstation en diesel bijvullen. We hebben inmiddels een flink gat geslagen in onze voorraad .
Daarna naar de Mall. Bij de Shoprite supermarkt hebben we inkopen gedaan, met in gedachte dat we vanaf donderdag weer " on the road" zullen zijn. Watervoorraad aangevuld en , fris , snacks en degelijk eten.
Dan even plassen. Er zijn redelijk goede toiletten. Daar moet je wat betalen, maar er staat een bord bij dat een reçu verplicht is. Logisch, dat voorkomt fraude. Maar de jongeman gaat dan voor drie klanten , met de hand drie bonnetjes zitten schrijven. Als ik al terugkomt is hij bijna klaar met schrijven.
Bij de kassa deed de pinpas , waarmee Erik net gepind had het niet. Ook de creditcard deed het niet, dus cash betaald en vervolgens weer op weg naar de pinautomaat. Van de twee automaten doet de linkse het niet en de rechtse wel. Schiet mij maar lek .
onderweg terug van Mzuzu naar Nkhata, stoppen we langs de weg bij wat hutten waar drie vrouwen met wat kinderen zitten. We gaan hen solarlampen geven en de kinderen wat knuffelbeesten. Ze spreken geen woord Engels, maar gelukkig is er een handelaar die daar wat hout komt kopen. Hij kan voor ons kan vertalen.
Aanvankelijk zijn de mensen achterdochtig. Ze denken dat wij hen wat willen verkopen. Als ze begrijoen dat het een gift is wordt de stemming beter tot zeer vrolijk. Plotseling komen er meer mensen, en ook een groepje langskomende studenten komt er bij staan. We pakken meer lampen , want dit is onze doelgroep. Maar steeds meer wordt de menigte opdringerig. De vrouwen weten zich te gedragen maar de jongeren zeuren en reiken naar de lampen, plukken aan je en we hebben geluk dat de handelaar de boel nog wat in de hand weet te houden. Snel stappen we weer in en rijden verder. We beseffen dat dit niet een handige methode is.
Als we weer bij het kruispunt met de verkopers komen is het al over vieren. Dat lijkt vroeg, maar om zes uur is het donker. In groepjes van twee gaan we onderhandelen. Dat is hier de traditie. Ze zeggen bij hun vraagprijs ook meteen dat dat alleen maar het begin van de onderhandelingen is. Erik kan het het best. Rianne en hij doen goede zaken. Ook Angelique en ik sluiten een paar nette deals. Maar het wordt steeds later en het is zó warm. Na anderhalf uur zijn we het echt zat. De energie van de verkopers is onuitputtelijk. Het afronden en in de auto brengen kost ons nog eens een half uur en we beloven terug te komen. Ze melden ons dat ruilen ook mogelijk is. Mijn wandelschoenen vallen erg in de smaak en daar kan ik heel wat houtwerk voor krijgen. Ook mobiele telefoons , zeggen ze, zijn een goed ruilobject. Ik heb nog twee oude telefoons bij me....... morgen weer een dag.
Net als we weg willen rijden zien we vlak bij de auto een man en vrouw op de fiets. We zijn onder de indruk. Een fietsvakantie in Malawi? Ze zoeken kennelijk de weg en als we naar ze toe gaan blijken het Nederlanders te zijn! Ze willen ook naar Mayokat Village en we kunnen ze dus goed de weg wijzen en nazwaaien met een:" see you later in the bar".
Voor de tweede keer deze vakantie rijden we in het donker naar huis. Het is gekukkig niet zo ver en bekend terein. Maar op de smalle weg met al die voetgangers best wel opletten geblazen.
Als we naar beneden gaan voor de maaltijd zitten de fietsers er ook al. We hadden ons verheugd op de aangekondigde lasagna met groenten uit eigen tuin. Maar omdat we laat zijn , zijn er nog maar twee porties over. Erik en Rianne nemen iets anders. Lief van ze.
Na het eten komen de fietser bij ons zitten. Het zijn René en Neeltje. Ze kennen elkaar pas een paar maanden. Beide zijn wereldreizigers. René is de echte fietser van de twee. Toen ze elkaar in Oostenrijk ontmoetten had Neeltje een beetje genoeg van haar tijdelijke baantje als serveerster. Ze gaat in januari in Pretoria aan de slag bij een of ander bedrijf. René stelde voor om daar dan op de fiets naar toe te gaan en ze zei gewoon "ja". Ze blijken het wel verstandig aan te pakken en fietsen alleen waar dat verantwoord kan. De rest gaat met het openbaar vervoer. We verbazen ons wel over het feit dat ze door Zimbabwe willen fietsen en raden dat zeer of. Ze plannen, zoals blijkt zonder veel te onderzoeken. De hele avond gaat verder over mogelijke routes . Maar ook hun en onze achtergronden worden uitgewisseld.
Het is toch prachtig wat je allemaal op een dag mee kunt maken. En hoe leuk is het mensen te ontmoeten met een verhaal.
Het was een leuke en lange avond. Als laatsten gaan we uit de bar weg.
Even dit verhaal uploaden en dan volgt het verhaal van vandaag.